porcelanowa-tancerka

Często zachowuje sie jak postac z jakiejś bajki. Udaję super bohatera, księżniczkę, zwierzątko. Po co udawać skoro nie jestem żadną z tych postaci. Mam wlasne życie, wlasną bajkę, która momentami wcale nie jest kolorowa.

Tańczę w domku z kart, w krtórym czesto nie mogę znaleźć swojego miejsca. Czasem wydaje mi sie, ze już nie potrafię tańczy cdo meldii, którą gra mi życie. Jedank wie, że jeśli bedę próbowac keidyś mi sie to uda i nareszcie w moim sercu na dobre zagości radośc i szczęście.

W mojej bajce wszystko zmienia sie jak w kalejdoskopie. Potrafię cieszyc się z niczego, a innym razem na chandrę nie pomaga ani czekolada, ani zakupy. To mje życie. Dlaczego bajka którą piszę czasem jest taka skomplikowana? Dlaczego czesto sama siebie nie rozumiem? Nie potrafię pokochac siebie. Ale czy ja wogóle wiem, co to znaczy kochać? Czym naprawdę w moim świecie jest milość?

Nie rozumiem siebie. Nic nie wiem, nic nie chcę wiedzieć...

...w domku z kart nie jestem do końca bezpieczna...

Czasem czuje się jakbym byla przexroczysym szkelkiem przez które wszystko widać. Chcialabym być anonimowa, miec swoja prywartność, ale......

Czuje się jakby to wszytsko co robię, na co pracuje nie nalezalo do mnie tylko do kogoś innego. Boję sie, że znów usunę się w cień, że sprzedam dusze diablu...

Ale nie pozwoę by cokolwiek mną zapanowalo. Nie ęde wynajmowac mojego życia. Nie bedę z siebie dawać więcej. Nie pozowlę aby obce osoby zabieraly ze mnie szczescie. Nie jestem hotelem! tez mam wlasne życie, choć niektórzy tego nie widzą. Walcze sama ze sobą....toczę wojnę, której wciąż nie mogę wygrać. Nie bedę już tylko przeźroczystym szkielkiem w twojej "sporej" już kolekcji. Nie sprzedam ci mojego życia, nie dostaniesz w spadku mojego szczęścia.....

...nie dostaniesz nic, twoja rola w bajce już się skończyla i zly czar prysnąl....

.....domek z kart...tak jest w nim wygodnie...

Nierozsądny krok....mógl mnie zaprowadzić do nikąd. Czemu sie na to zdecydowalam. Czemu chcialam zniszczyc to co do tej pory stworzylam? Czemu myślalam o tym co zniweczyloby moje plany, co byloby silnym wstrząsem dla mojego karcianego domku?

Chcialam się z toba pogodzić, wybaczyć, jednak wiem, że to nie ma sensu.....wybacz mi mój domku tę chwilę slabości, na którą się odważylam....i pomyslec, ze to wszytsko moglam przyplacić moim nowym życiem. Dobrze, że wrócil mój zdrowy rozsądek i w polowie drogi zawrócilam....znów zapomnę i pogrążę się w myślech. Rzucę sie w wir pracy i zaczne pomagac ile sil w porządkach w moim domku...zapomnę, tak jest najlatwiej......

....sprzeciwię sie wszytkim i wszystkiemu, co mi stanie na drodze, nie pozwole na to, żeby wszyscy mna pomiatali i uważali za niewinna owieczkę. Juz ci na to nie pozwolę....

....domek z kart....dopiero teraz wiem, ile on dla mnie znaczy...

Mimo szczęscia i rozpierajacej energii ciągle mam wrażenie, że nie jestem do końca wolna. Wydaje mi sie, że żyję w jakimś zahermetyzowanym sloiku, z którego wszystko widzę, lecz do końca nie mogę do końca się cieszyć. Częs powietrza, która tam jest odbiera mi odrobinę szcześcia. Nie iwem dlaczego ale powoli oddychanie zaczyna mnie nużyć i duszę się. Spoglądam na wszystko jakbym nie byla sobą, tylko kimś innym. Jakby moje cialo nie nalezalo do mnie, a dusza bląkala się po bezdrożach.

Nie chcę byc ciągle pod obserwacją, mam dośc tego zaklamanego świata, który jest moim sloikiem. Nie chcę zatracać się w znieksztalcającym wszystko szkle. Nie! Nie pozwolę abyś zniweczyl moje plany. Mój domek z kart jest a ty nie zmącisz znów mojego szczęścia. Wiesz, że wiosna i tak nadejdzie i ciebie zniszczy. Ty zginiesz, ja bedę żyć. Nie będziesz szczęśliwy. Ciekawe jak będziesz sie czul pozbawiony życia? Zapomnisz o tym, że byleś szczęśliwy i na nowa bedziesz musial budować swój dome, który jest wielką, lecz falszywą willą. Nauczysz sie co to znaczy ból....nie bedziesz mnie juz więzil. Nie zniszyczsz mnie...

....domek z kart...już nie zniszczy się...

Jak na razie to uczucie niezmąconej radości nie mija. Istna sielanka. Czuje, że moje zycie tnczy do jakiegoś zwariuowanego rytmu i ciągnie mnie ze sobą. Cudownie jest zapomniec o wszystkim i tańczyć ile dusza zapragnie. Żyje chwilą, każda minuta, nawet sekunda nieublagalnego czasu jest dla mnie cenna. Jestem piórkiemi szybuję nad ziemią. Nareszcie czuję sie lekka, szczęśliwa i wolna...

 Niezrównany jest wdzięk dzieci, dopóki nie nauczą się tańczyć!
Samuel Taylor Coleridge

Wszystko się kręci wraz ze mną. Czuję się trochę jak cyganka, jednak ja mam swoje miejsce. Caly świat jest wesoly. Mimo pogody, która skąpi nam pięknych chwil, w moim sercu wiosna wiosne zbliża się ogromnymi krokami. Wszystko nabiera kolorów, pączki zaczynają się rozwijać. Nawet w zwyklym, szarym z pozoru dniu jest tyle kolorów! Każdy kawalek asfaltowej drogi, nieba...

 ...w domku nadal trwają porządki...